هنوز رد شراره های داغ عظمای حسین(ع) بر دلهامان هست که فکر داغ حسن(ع) آتش دوباره ای می زند بر این دل. داغی که جگر را میسوزاند و عجبا که از این جگر سوخته بوی در سوخته به مشام می رسد.
داغ مجتبی(ع) همان داغی ست که علی مرتضی(ع) را زمین زد...داغ فاطمه زهرا(س)

از لسان غریب مدینه...

تمام غصه ی قلبم جفای این کوچه ست
که غصب حق غریبان بنای این کوچه ست

تمام عمر حسن در همین مصیبت رفت
شروع غربت ما ابتدای این کوچه ست

که دانه دانه ی موی سپیدم از آن روز؛
مرور هر شب آن  ماجرای این کوچه ست

میان کوچه ی تاریک ِ پرمصیبت...